Jongen (mei 2007)

Er zijn van die momenten waarop ik graag een jongen zou willen zijn. Ik weet het, ik ben een vrouw van zesenveertig, heb al vele jaren menstrueren achter de rug, een paar kinderen gebaard, enzovoort, maar toch een enkele keer dat verlangen: was ik maar een jongen. Niet: was ik maar een man. Nee, een jongen. Vandaag was het weer zover toen ik mijn witte broek aan had met daarop een paarse vlek waarvan ik de herkomst niet kon achterhalen. Doet er ook niet toe, het gaat erom dat ik zin had om daar gewoon een week in te blijven lopen, met hele oude, afgetrapte gympies aan waar ik nog wel jaren mee zou willen doen. Ik heb eens een relatie gehad met iemand die er ook bij kon lopen als een bohémien, en dat vond ik een van zijn leuke kanten. Vaak is het zo dat als je iets van een ander leuk vindt, je daar zelf ook wel wat meer van zou willen uitstralen. Zijn onaangepaste gedrag sprak me aan, betrekkelijk beschaafde vrouw als ik ben, en dus is het misschien tijd om me daar zelf ook wat meer in uit te leven. Maar ik betrapte me er tegelijkertijd op dat ik dacht: als een jongen c.q. man er zo bij loopt, kan het stoer zijn en er leuk en sexy uitzien (hoewel het lichaam in de kleren er natuurlijk ook het een en ander toe doet) maar als ik als vrouw dat doe, word ik waarschijnlijk hooguit gezien als een onverzorgd en onaantrekkelijk type. En dat wil ik nou ook weer niet. Ik wil me lekker slordig kunnen kleden, eens even de boel de boel laten, en toch aantrekkelijk gevonden worden. Een combinatie die volgens mij bij vrouwen niet werkt. Of heb ik het mis? U zegt het maar. In elk geval wil ik dus soms een jongen zijn om lekker lak te kunnen hebben aan de conventies met alle je-best-doenerij die daarbij hoort, en toch nog gewoon bemind te worden.
 
Ook als kind al had ik fasen waarin ik wel een jongen wilde zijn, en ik gedroeg me daar ook naar. Ik klom hoog in de bomen en op daken, deed als een van de weinige meisjes mee met doelgooien (met een tennisbal van het ene fietshok op het schoolplein gooien naar het andere), en ook leerde ik keihard op mijn vingers te fluiten. Uit die tijd stamt eveneens dat ik nog steeds kan fietsen als een knul of, plotseling even rebels, langs de dansvloer onderuit kan gaan zitten met mijn (gebroekte, daar let ik wel op) benen wijd, inderdaad, zoals de heren dat plegen te doen. Ooit ben ik als adolescent door een van mijn broers wel eens berispt om dit gedrag: dat doe je niet als meisje! Ik vond dat toen zo oneerlijk. Waarom mocht ik niet net zo lekker onderuit zitten als hij? En zo mocht hij wel meer dingen die ik niet mocht zoals 's avonds laat alleen thuis komen. Zou het dan daarmee samenhangen? Dat jongens het naar mijn idee beter voor elkaar hadden dan meisjes? De rode draad die ik zelf ontwaar is dat als ik de behoefte voel om een jongen te zijn, dat het dan wel eens tijd zou kunnen zijn om meer te doen waar ik zin in heb, of dat nou mannelijk is of niet, en daarbij toch gewoon van mezelf te houden. Dus als je me ziet in een vlekkerige witte broek en afgetrapte gympies, dan weet je waar ik mee bezig ben.