Blussen (mei 2005)

Wie denkt dat genieten altijd voor de volle honderd procent fijn is, kan zich stevig vergissen. Tenminste, dat is mijn ervaring. Ik zit sinds een tijdje op tangoles en ik ben er van meet af aan verrukt over. Er is inspirerende muziek, er zijn dito heren en je kunt bijna elke avond wel ergens in een tangosalon terecht om je kunsten te vertonen. En dat niet alleen in je eigen stad, maar zelfs in allerlei dorpen en steden van Nederland, ja, als je wilt op een heleboel plekken in de wereld. Zo ken ik iemand die een paar dagen alleen in New York was, gewoon in z’n eentje een salon bezocht en binnen de kortste keren heerlijk aan het dansen was met hem volstrekt onbekende dames. Intensief en zwierig contact binnen een licht gestructureerd kader, zou een van de vele omschrijvingen van de tango kunnen zijn.
 
Als ik me voorbereid op bepaalde contacten binnen mijn werk, met individuele cliënten of groepen, doe ik altijd enkele oefeningen om er optimaal bij te zitten. Tijdens de bijeenkomst haal ik deze zo nu en dan in gedachten naar voren. Na afloop rond ik het voor mezelf goed af, zodat ik me weer net zo geconcentreerd op andere mensen of bezigheden kan richten. Toen ik de tangowereld pas betrad, dacht ik: tango is een hobby, ik geniet tot in mijn tenen, daar hoef ik me niet op voor te bereiden. Ik stort me er gewoon lekker in. Bij elke nieuwe danspartner even gronden, zoals we dat tijdens de les leren, en huppekee. Tijdens de salons genoot ik inderdaad met volle teugen. Iedereen die me zag, kon dat waarnemen. Alleen: als ik ’s avonds thuis kwam, stormden de gezichten, de stemmen en de vurige, opzwepende muziek nog eens urenlang op me af. En slapen? Meestal pas na vieren. Wat niet handig is als je de volgende ochtend weer serieus aan de slag wilt. Nu heb ik zo mijn manieren om indrukken terug te sturen naar daar waar ze horen, maar die hielpen in dit geval niet voldoende. En wat als genieten begon, ontaardde in onrust.
 
Ik had dagen nodig om de ervaringen van het voorgaande weekend weg te werken en weer tot rust te komen, met de volgende salon alweer in het vooruitzicht. Ik hoefde maar tangomuziek te horen, of de adrenaline stroomde volop door mijn lichaam. Dit genieten was niet leuk meer. En toen realiseerde ik me: ja meid, je bent nu eenmalig erg gevoelig, in je werk is dat een plezierig instrument, maar privé moet je daar gewoon rekening mee houden. Sindsdien bereid ik me op de tango net zo voor als op andere intense ontmoetingen. Als eerste, heel belangrijk, doseer ik de salonbezoeken. Ik bedwing mezelf en bezoek er niet teveel achter elkaar. Als ik ga, zorg ik van tevoren dat ik goed geaard ben. Ook tijdens het dansen let ik erop, en ik houd contact met mijn lichaam door tijdig voor eten, drinken en rust –even maar, want oh wat is het leuk- te zorgen. Na afloop een oefening en steevast douchen, inclusief mijn lange haren, al is het nog zo laat. Door de week tijg ik nog eens naar het zwembad om ook met dat water de restanten van het vuur van de tango te blussen. Met als resultaat dat ik tegenwoordig in staat ben om ook na te genieten van het genieten.