Welkom Mail Route Links

Columns

Oktober 2008: Wonderen
September 2008: Verkeren
Juli-augustus 2008: Autoriteit
Juni 2008: Geduld
Mei 2008: Einstein
April 2008: Eén minuut
Maart 2008: Liefde
Februari 2008: Opruiming
Januari 2008: Lijntjes
December 2007: Na dato
November 2007: Gezichten
Oktober 2007: Het weerzien
September 2007: Voor wie?
Augustus 2007: In memoriam J.
Juli 2007: Trots
Juni 2007: Beslissen
Mei 2007: Jongen
April 2007: God en Brood
Maart 2007: Kleur
Februari 2007: Dirigenten
Januari 2007: Vrouw over auto
December 2006: Kiezen
November 2006: Stof
Oktober 2006: Zoeken
September 2006: Vroeger en internet
Augustus 2006: Campinglessen
Juli 2006: Levensbestemming
Juni 2006: Loslaten
Mei 2006: Eerlijk
April 2006: Leuk op straat
Maart 2006: Blikken
Februari 2006: Nieuwsgierig
Januari 2006: Spijt
December 2005: Liefs
November 2005: Ach en wee
Oktober 2005: Euforie
September 2005: De vraag waarom
Augustus 2005: Afscheid
Juli 2005: Verlichting
Juni 2005: Alleen
Mei 2005: Blussen
April 2005: Kwetsbaar
Maart 2005: Naar buiten




Eén minuut (april 2008)

Over een paar minuten gaat de trein. Ik heb het Boekenweekgeschenk in m´n tas en mag dus gratis op weg, naar een tangosalon een half uur verderop. Ik kijk naar de secondewijzer die de tijd wegtikt en bedenk dat ik elke seconde weer dichter bij de dood kom. Onwezenlijke gedachte maar toch goed me dit soms te realiseren. Ik vraag me af wat ik erbij voel. Jaagt het besef me angst aan? Voel ik daar een sprankje verlangen? Zo makkelijk is het hier ook niet altijd op aarde. Maar ik voel op dit moment geloof ik niet zo veel. Ik blijf vooral kijken naar die wijzer, als een soort meditatie. Niet zoveel voelen, er alleen maar even gewoon zijn, heerlijk. Ik vind het wel raar: elke seconde die voorbij glijdt, geruisloos, zouden er ook allerlei dingen kunnen gebeuren. Een leuk iemand zou me kunnen bellen, ik zou nu al op elke tel een mooie tangopas in iemands armen kunnen maken, ik zou misschien wel een cruciale zin in een boek kunnen lezen…
 
Maar niets van dit al, ik sta hier maar. Ik vraag me af of het goed is dat ik me alle mogelijke alternatieven meestal niet realiseer. Is dat een gemis? Of juist een prettige zelfbescherming?
 
De wijzer glijdt met kleine schokjes door tot ie bovenaan staat. De minutenwijzer schuift een streepje op. Van 50 naar 51 over. Of van 10 naar 9 voor. Het is maar of je gericht bent op het verleden of op de toekomst. Ik vraag me af hoe lang het duurt voor de secondewijzer weer op stap gaat. Het leek de afgelopen minuten wel of hij telkens bij de 12 even wachtte tot er echt een minuut verstreken was. Alsof er op dat punt, bovenaan, nog enige correctie mogelijk is. Zo van: oh, ik heb nu wel erg snel mijn ronde gemaakt, even pas op de plaats.
 
Maar die pas op de plaats lijkt dit keer wel erg lang te duren. Ik staar naar de wijzer en op een gegeven moment dringt het tot me door: de secondewijzer staat stil. Denk je dat er bijna niks gebeurt, dat de tijd hier door mij liederlijk wordt verbrast, en dan houdt ook nog de secondewijzer ermee op. Maar juist daardoor gebeurt er in mijn beleving opeens heel veel. Dit had ik zojuist al filosoferend niet kunnen bedenken.
 
Zingevend ingesteld als ik ben, zoek ik direct naar een betekenis, naar een boodschap zo je wilt. Is hier sprake van synchroniciteit*)? Zou ook ik pas op de plaats mogen maken, eens even niet voortsnellen over de aarde, en kijken wat er dan voor onverwachts gebeurt? Is dat wat de klok mij wil vertellen?
 
Of heb ik omgekeerde Uri Gellerkwaliteiten: ik hoef maar contemplerend naar een klok te kijken of de secondewijzer houdt ermee op? Is dat het causale verband? Maar dan zou ik dat vroeger in de klokkenwinkel van mijn ouders al vaker hebben moeten meemaken, toen was ik ook regelmatig met alle klokken èn wekkers in de weer door ze op te winden en met z’n allen tegelijk 12 uur te laten slaan - wat trouwens nooit helemaal gelukt is. In die minuut dat de tijd lijkt stil te staan, is de trein eraan gekomen. Ik bedenk me dat de klok ook aan de achterkant een wijzerplaat heeft, en werp daar snel een blik op. Hé, hier schuifelt de secondewijzer wel gewoon door, als ik hier had staan kijken, had ik helemaal niks gemerkt! Wat heb ik dan geboft… Aan deze kant van de klok zie ook dat de minuut nu voorbij is. Wil ik met de trein mee, en dat wil ik, dan moet ik nu instappen. Maar in die paar seconden voordat de deuren van de trein dicht gaan, lukt het me om nog net een kort sprintje naar de oorspronkelijke wijzerplaat te maken, mijn nek in een bocht te wringen om te zien dat ook daar de secondewijzer weer aan de wandel is gegaan. Niet te geloven. Ik spring nog net op tijd in de trein, helemaal opgewonden en gelukkig over wat ik onverwacht in 1 minuut tijd heb meegemaakt.
 
Het is zoals mijn oudste zoon en ik van de week nog tegen elkaar hadden gezegd, toen we samen in een dag tijd zomaar een grote rondrit met de trein door Nederland maakten: als je met de trein gaat, gebeurt er altijd wel wat. Alleen weet ik nu nog even niet precies wat er dan wel gebeurd is.
 
 

*) Synchroniciteit: het toeval houdt je een spiegel voor. Je krijgt bepaalde ervaringen voorgeschoteld waar je iets van te leren hebt. Blijkbaar zijn de dingen die je op betekenisvolle wijze in de buitenwereld toevallen een afspiegeling van wat er in je binnenwereld gebeurt (citaat uit www.synchroniciteit.nl).